Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο μπορούμε να καυχιόμαστε μετά μισό αιώνα μεταπολίτευσης, αυτό είναι η αδιασάλευτη και αδιάλειπτη λειτουργία της Δημοκρατίας μας, αφού πριν από λίγες μόλις δεκαετίες η ομαλή διεξαγωγή των εκλογών και η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία δεν ήταν καθόλου αυτονόητες.
Δυστυχώς όμως, αυτή η σταθερότητα και η εμπέδωση της Δημοκρατίας των τελευταίων πενήντα ετών δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη οικονομική ανάπτυξη. Δεκαπέντε χρόνια από την (ουσιαστική) χρεοκοπία της χώρας και μισή δεκαετία από την ανάληψη της εξουσίας από την παρούσα κυβέρνηση, η μείωση κατά 25% της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων τα τελευταία 25 χρόνια, οι δείκτες της Eurostat, που παρουσιάζουν τη χώρα μας στην προτελευταία θέση στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ των χωρών της ΕΕ, ελάχιστα υψηλότερα από την ουραγό Βουλγαρία και κάτω από όλες τις υπόλοιπες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αλλά κυρίως η πραγματικότητα, όπου καραβάνια από ελληνόπουλα ακόμα ξενιτεύονται προς αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο, καθιστούν το αφήγημα της κυβέρνησης περί ανάπτυξης και αναβάθμισης της οικονομίας ένα παλάτι χτισμένο στην άμμο.
Η χώρα δυστυχώς συνεχίζει εμμονικά να αναπαράγει το αντιπαραγωγικό μοντέλο που την οδήγησε στο χείλος του γκρεμού, σαν να μην μεσολάβησε μια χαμένη δεκαετία: κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα των “ημέτερων”, οπισθοβαρής οικονομία και επιδοματοποίηση των πάντων προς άγρα ψηφοθηρίας παραμένουν οι βασικοί “πυλώνες” της οικονομικής μας δραστηριότητας. Οι πόροι του ταμείου ανασυγκρότησης, που εξ ορισμού θα έπρεπε να προορίζονται για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού μας μοντέλου, κατευθύνονται στη μισθοδοσία των εργαζομένων στα απογευματινά χειρουργεία, τα ΕΣΠΑ διανέμονται κατά κύριο λόγο στους ήδη κορεσμένους τομείς της εστίασης και του τουρισμού, αντί της ενίσχυσης του πρωτογενούς τομέα, ενώ η κοινωνία παρατηρεί αποσβολωμένη την περαιτέρω αποβιομηχάνιση της χώρας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την οριστική διακοπή λειτουργίας της υαλουργίας Γούλα, στο Αιγάλεω, μιας βιομηχανικής μονάδος που λειτουργούσε από το 1947.
Η κυβέρνηση, η οποία ανεδείχθη με ένα ψευδεπίγραφα φιλομεταρρυθμιστικό προσωπείο, υποσχόμενη παραγωγικές επενδύσεις και ανάπτυξη, ουσιαστικά ακολουθεί την πεπατημένη των προκατόχων της. Ενώ η συγκυρία, ελλείψει αξιόπιστης αντιπολίτευσης, όχι απλά ευνοεί αλλά επιτάσσει την ταχύρρυθμη εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών που θα μας καθιστούσαν έναν ελκυστικό επενδυτικό προορισμό, αυτή προτιμά να κινείται ενοχικά και κοντόφθαλμα, σαν αναποφάσιστος κάβουρας και φοβούμενη το παλαιοκομματικής νοοτροπίας “πολιτικό κόστος”, που μας οδήγησε ως εδώ.
Η όποια αναιμική, ισχνή “ανάπτυξη” προέρχεται από εξαγορές ακινήτων από funds και την golden visa, με μηδενικό παραγωγικό αποτύπωμα και προστιθέμενη αξία για την ελληνική κοινωνία, και τα σοβιετικής αντίληψης “passes”, που αποτελούν κατ’ ουσίαν τα δελτία που διένειμε η νομενκλατούρα των καθεστώτων πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα στους πολίτες τους για να μην λιμοκτονούν.
Σε αυτό το ζοφερό οικονομικά σκηνικό η τραγωδία των Τεμπών ήρθε για να καταδείξει με τον δραματικότερο τρόπο την αβελτηρία και την διαχρονική αναποτελεσματικότητα του νεοελληνικού κράτους στο να προστατεύσει τους ίδιους του τους πολίτες από μια προαναγγελθείσα τραγωδία. Ακαταλληλότητα προσωπικού, ελέω διορισμού του με αμιγώς ψηφοθηρικά κριτήρια και ανύπαρκτης αξιολόγησης, λεηλασία υποδομών από δήθεν “ευπαθείς” ομάδες που παραμένουν διαχρονικά στο απυρόβλητο, απολαμβάνοντας μια άτυπη ασυλία και οι αδέξιοι και προκλητικοί για την κοινωνία χειρισμοί από πλευράς της κυβέρνησης μετά το δυστύχημα συνθέτουν ένα δυστοπικό σκηνικό, που όμοιό του θα δυσκολευόταν να συναντήσει κανείς οπουδήποτε αλλού επί γης.
Το σκάνδαλο της λίστας Ασημακοπούλου, σχεδόν ταυτόχρονο με την καταδίκη της χώρας μας από το ευρωκοινοβούλιο για ελλειμματικό κράτος δικαίου, συμπληρώνει απλά το παζλ της στρεβλής νοοτροπίας που έχει η κυβερνητική ελίτ έναντι ενός Κράτους έρμαιου και λάφυρου του κομματικού μηχανισμού, που υφίσταται όχι για να εξυπηρετεί τον πολίτη, αλλά να διαιωνίζει την εξουσία των κρατούντων με κάθε κόστος, ακόμα και ανθρώπινων ζωών.
Και σαν να μην έλειπαν όλα αυτά, εμφανίζεται και ο ανεκδιήγητης άγνοιας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να αμφισβητήσει το μοναδικό, όπως είπαμε, επίτευγμα της μεταπολίτευσης, την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας μας, ζητώντας διεθνείς παρατηρητές για τις εκλογές που ο ίδιος ζήτησε να επισπευσθούν και να διεξαχθούν “ήρεμα” (sic).
Σήμερα είναι διάχυτο ένα διαηλικιακό και υπερκομματικό κύμα δυσαρέσκειας και απαξίωσης του παρόντος πολιτικού προσωπικού. Αυτή η κοινωνική τάση, που εσχάτως αποκαλείται “κοινωνική αντιπολίτευση”, αποτελείται από ένα ετερόκλητο πλήθος, ένα μέρος του οποίου θα διοχετευτεί σε εύκολες, λαϊκίστικες λύσεις, που όπως, όμως, απέδειξε το πρόσφατο παρελθόν, στερούνται προοπτικής υλοποίησης.
Υπάρχει, όμως και ένα βαθμιαία διογκούμενο τμήμα της κοινωνίας το οποίο, έχοντας βαρεθεί τις φωνές ανέξοδης διαμαρτυρίας, διψά για τα απαραίτητα μεταρρυθμιστικά άλματα, τον εκσυγχρονισμό και τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους, που θα μας καταστήσουν επιτέλους μια “κανονική”, δυτικού τύπου, φιλελεύθερη αστική Δημοκρατία, αντί αυτής της παρωχημένης, κοτζαμπάσικης, κουτσαβάκικης, οθωμανοσοβιετικής ιδιαιτερότητας που εξακολουθούμε εμμονικά να αποτελούμε.
Είναι εκείνο το τμήμα των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών, που αισθάνεται έτοιμο και ώριμο να αναζητήσει εναλλακτικούς, αξιόπιστους φορείς έκφρασης, που θα δίνουν έμφαση στις τεκμηριωμένες, σύγχρονες προτάσεις και τις εφικτές, δοκιμασμένες λύσεις με όραμά το αύριο, αντί των εύκολων αλλά ανεφάρμοστων λύσεων. Σε αυτούς ακριβώς τους ενεργούς, ανήσυχους, πολίτες είναι αφιερωμένο το παρόν άρθρο.
*Ο Βαγγέλης Ακτσαλής είναι Πρόεδρος της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ #Κοινότητα_Πολιτών
Πηγή: Capital.gr
