Η επικείμενη ολοσχερής εξαϋλωση του ΣΥΡΙΖΑ, απότοκος των αλλεπάλληλων ιλαροτραγικών παλινωδιών που τον κατατάσσουν πλέον σε επίπεδο Δελφινάριου, σε συνδυασμό με την αλαζονεία και την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στη διαχείριση πλείστων όσων θεμάτων δημιουργεί θεωρητικά ιδανικές συνθήκες ενός επικού «come- back», μιας επιστροφής του ΠΑΣΟΚ στις ιστορικές του διαστάσεις, ως ενός εκ των δυο πυλώνων της μεταπολίτευσης, με με την προοπτική ανάκτησης της εξουσίας στο βάθος του τούνελ αμυδρά ορατή. Εντούτοις, το αποτέλεσμα του Ά γύρου των πρόσφατων εκλογών ανάδειξης νέας ηγεσίας δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.
BYE- BYE ΣΥΡΙΖΑ/ GOOD-BYE Mr Tsakalotos!
Η μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα το ‘15, η αναίρεση του αφηγήματος και των ψευδαισθήσεων περί εύκολων λύσεων και ανάπτυξης «μ’ ένα νόμο, σ’ ένα άρθρο» (sic) των τεσσεράμιση χρόνων διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά κυρίως η αδυναμία του κόμματος της (τυπικά πλέον) αξιωματικής αντιπολίτευσης να ασκήσει στοιχειώδη αυτοκριτική και να φορέσει σωστά τα παπούτσια της αντιπολίτευσης οδήγησαν το ΣΥΡΙΖΑ στην πανωλεθρία των εθνικών εκλογών του 2023.
Οι ελπίδες ανακατάληψης της εξουσίας που δημιουργήθηκαν με την έλευση του πολυδιαφημισμένου, πολύφερνου, εξ Αμερικής ορμόμενου νέου του ηγέτη δεν άργησαν να εξανεμιστούν μόλις λίγους μήνες μετά, με τις αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και την απολιτίκ, κουτσομπολίστικη πρακτική, αισθητική και διάθεση της νέας ηγεσίας, πλήττοντας έτι περαιτέρω το ήδη τρωθέν κύρος του ΣΥΡΙΖΑ. Στον επιθανάτιο ρόγχο του το κόμμα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» έμελλε να απωλέσει κάθε ίχνος πολιτικής υπόστασης, μετατρεπόμενο σε ένα κράμα πασαρέλας ανθυποσελέμπριτιζ (υποψήφιος πρόεδρος ο Γκλέτσος, παρολίγον (;) συνυποψήφιός του ο Παπανώτας) με ροντέο (αψύς, πολλά- βαρής- και- όχι Πολάκης).
Στον ίδιο χώρο, αυτόν της κεντροαριστεράς, το εγχείρημα της Νέας Αριστεράς ναυάγησε πριν καν σαλπάρει.
ΠΟΙΑ ΝΔ;
Την ίδια ώρα το κυβερνόν κόμμα έχει επιδοθεί σε ένα ρεσιτάλ αδιαφορίας και αναποτελεσματικότητας στην αντιμετώπιση των φλεγόντων ζητημάτων της καθημερινότητας των πολιτών, που συνδυαζόμενη με τη μεγαλομανία και την αλαζονεία που επιδεικνύουν στελέχη και υπουργοί της δημιουργούν ένα έδαφος πέρα για πέρα πρόσφορο για την αύξηση της εκλογικής επιρροής της αντιπολίτευσης.
Ενώ λοιπόν οι όμορροι του ΠΑΣΟΚ χώροι αποσυσπειρώνονται και το πολιτικό σκηνικό μοιάζει ιδανικό για την ολική επαναφορά, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΌΜΜΑ ΜΑΚΈΤΟ;
Το κόμμα που ίδρυσε πριν 50 χρόνια ο Αντρέας Παπανδρέου ξεκίνησε σαν (σχεδόν) επαναστατικό («το ΠΑΣΟΚ είναι η αριστερά της αριστεράς», λόγια του (κανονικού) Κ. Καραμανλή), αλλά κατάφερε για 37 χρόνια να επιδείξει προσαρμοστικότητα στις εκάστοτε συνθήκες, κυβερνώντας σχεδόν τη μισή μεταπολίτευση. Το πρώτο μνημόνιο του 2012 λίγο έλλειψε να το αφήσει εκτός Βουλής, ενώ η συγκυβέρνηση «σαμαροβενιζέλων» έτρωσε έτι περαιτέρω την εκλογική του απήχηση.
Στις εσωκομματικές εκλογές για την προεδρεία του ΠΑΣΟΚ μετά το θάνατο της Φώφης Γεννηματά το 2021 νικητής αναδείχθηκε ο Ν. Ανδρουλάκης, ένα κομματικό στέλεχος που από τα γεννοφάσκια του υπηρετεί (- ται από) το κόμμα. Αν για την προηγούμενη πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ υπήρχε η δικαιολογία της πόλωσης μεταξύ ενός κραταιού ΣΥΡΙΖΑ από τη μια, με έναν λαοπλάνο Τσίπρα στα ηνία αυτού και μιας ισχυρής ΝΔ από την άλλη, που ταυτίστηκε με και καρπώθηκε οφέλη από το «αντι- ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», το άλλοθι αυτό για τον τωρινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ εξέλειπε.
Η αδυναμία του να καρπωθεί σημαντικά εκλογικά οφέλη τόσο από την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που άλωσε περισσότερο από κάθε άλλο εκλογικά το ΠΑΣΟΚ, όσο και από τη φθορά της κυβέρνησης, τον υποχρέωσαν να ζητήσει ανανέωση εντολής, προκηρύσσοντας νέες εκλογές.
Υποψήφιοι σ’ αυτές τις αρχαιρεσίες ήταν:
– δυο ηλικιακά σχετικά νέα στελέχη, που περισσότερο έθεσαν υποψηφιότητα για να καταγράψουν την αυθύπαρκτη παρουσία τους ως παρακαταθήκη για το μέλλον
– δυο μετριοπαθείς, κεντρώοι υποψήφιοι με μεταρρυθμιστικό προφίλ
– ο Δήμαρχος Αθηναίων
– φυσικά, ο νυν πρόεδρος.
(ΌΧΙ) ΩΡΑ ΠΑΣΟΚ
Η ανάδειξη των δυο φιναλίστ του 2ου γύρου ήταν εν πολλοίς αναμενόμενη. Ο μεν εν ενεργεία πρόεδρος, ως γέννημα θρέμμα ΠΑΣΟΚ, υπερέχει στον έλεγχο των κομματικών μηχανισμών, ο δε Δήμαρχος Αθηναίων μοιάζει να έχει το μομέντουμ με το μέρος του, με την ορμή που του έδωσε η αναπάντεχη νίκη του επί του απόλυτου φαβορί στις περσινές αυτοδιοικητικές εκλογές.
Το ζητούμενο σήμερα για το ΠΑΣΟΚ είναι η εκλογή ενός ηγέτη που θα μπορέσει να εμπνεύσει την κοινωνία, ξανακάνοντας το ΠΑΣΟΚ ένα κόμμα εξουσίας. Δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ, μπορεί οι δυο υποψήφιοι που πέρασαν στον «τελικό» να είναι οι πιο δημοφιλείς μεταξύ των μελών του, δεν ισχύει όμως κάτι αντίστοιχο για την κοινωνία.
Οι δυο τελικοί υποψήφιοι πρόεδροι είναι αυτοί με τις λιγότερες προοπτικές αναγέννησης του κόμματός τους. Ο μεν πρόεδρος έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι δεν μπορεί να εμπνεύσει πολίτες από ευρύτερα στρώματα, δεν κάνει «γκελ» στην κοινωνία. Η επιλογή του να πάει στις εκλογές με προμετωπίδα του τις υποκλοπές στοίχισε εκλογικά στο κόμμα του, αφού ο κόσμος ψηφίζει πρωτίστως με γνώμονα την οικονομία και όχι το κράτος δικαίου. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν κάποιος που δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τη σημερινή, ιδανική συγκυρία της ανυπαρξίας έτερου αξιόλογου κεντροαριστερού πόλου θα καταφέρει να το κάνει στο μέλλον.
Με σύμμαχο, όπως είπαμε, την κεκτημένη φόρα από τις δημαρχιακές εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου, ο Χ. Δούκας έδωσε στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ μια (αναπάντεχη) νίκη, κάνοντάς τους να χαμογελάσουν μετά από πολύ καιρό. Μπορεί αυτός ο άνεμος αισιοδοξίας αυθόρμητα να οδήγησε στην υπερψήφισή του στο δεύτερο γύρο, ωστόσο ο αντίκτυπος που μπορεί να έχει σε ένα ευρύτερο κοινό ο Χ. Δούκας είναι αμφίβολη. Η αριστερίστικη, στα όρια της παλιομοδίτικης, ρητορική που μετέρχεται και οι παρωχημένες του θέσεις σε πολλά φλέγοντα ζητήματα είναι ξεπερασμένη για μεγάλη μερίδα των πολιτών. Τέλος, το θεωρητικά συγκριτικό του πλεονέκτημα, ο θώκος του Δημάρχου της πρωτεύουσας, μετά έναν χρόνο αδράνειας και αδιαφορίας, τείνει πλέον να μετατραπεί σε μειονέκτημα. Δεν είναι τυχαία η θέση που κατετάγη στην ευρύτερη Αττική (4ος), η οποία αφ’ εαυτή δεν θα του επέτρεπε να περάσει στο δεύτερο γύρο.
Δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ οι δυο υποψήφιοι που θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τον πρωθυπουργό εκεί όπου υπερέχει, στην επικοινωνία και την επιρροή στο «μεσαίο χώρο», στο μέσο πολίτη δηλαδή, μείναν εκτός δεύτερου γύρου.
Ο μεν Π. Γερουλάνος εκπέμπει έναν κοσμοπολιτισμό, έχει σαν προσόν την υπουργική του προϋπηρεσία και φαίνεται να γνωρίζει τα θέματα και να προτείνει σύγχρονες λύσεις, η δε Άννα Διαμαντοπούλου είναι επίσης «μπαρουτοκαπνισμένη», με θητείες σαν υπουργός και ευρωπαία επίτροπος, μ’ έναν λόγο σαφώς πιο μεταρρυθμιστικό και ευρύτερα πειστικό απ’ ό,τι αυτός των φιναλίστ.
Επιπλέον, σε αντίθεση με του νικητές, αμφότεροι οι τελευταίοι θα μπορούσαν να κερδίσουν «διπλές ψήφους», δηλαδή να επαναπατρίσουν απο τη ΝΔ πίσω στο ΠΑΣΟΚ πρώην ψηφοφόρους του, αφαιρώντας τους παράλληλα από το κυβερνόν κόμμα.
Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε και γιγαντώθηκε ως ένα αρχηγικό, λαϊκίστικο κόμμα. Στην πορεία του μετατράπηκε σε Κράτος εν κράτη, με τον κομματικό του μηχανισμό να απλώνει τα πλοκάμια του σε όλο το δημόσιο βίο. Είναι λοιπόν νομοτελειακό και καρμικό οι τελικοί διεκδικητές της ηγεσίας του να είναι ένα παιδί του κομματικού σωλήνα με ελάχιστη απήχηση στην κοινωνία και ένας λαϊκιστής που η τύχη και η συγκυρία τον έφερε συνδιεκδικητή του προεδρικού θώκου. Την επομένη του Β’ γύρου μπορεί να βρει το ΠΑΣΟΚ ενωμένο και εδώ, είναι όμως εξαιρετικά αμφίβολο αν θα το βρει και δυνατό, κατά το γνωστό του σύνθημα: «το ΠΑΣΟΚ, είναι εδώ, ενωμένο, (α-) δυνατό!».
Το αίτημα για μια #κανονική_χώρα παραμένει ορφανό πολιτικής κάλυψης.
