Πρόσφατα μάθαμε για έναν παλαιοχριστιανό (!) συμπολίτη μας, διορισμένο σε Δήμο της Εύβοιας και αποσπασμένο σε Δήμο της Αττικής, ο οποίος αν και διέμενε σε σπηλιά της Κορινθίας (!!), αμειβότανε (και πιθανότατα εξακολουθεί να αμείβεται, μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή του) κανονικότατα για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην καθαριότητα εξ αποστάσεως, με τηλεργασία (!!!).
Ουδείς εκ των παροικούντων εν Ιερουσαλήμ, όλων ημών των Ελλήνων πολιτών δηλαδή, δεν έπεσε από τα σύννεφα. Είναι κοινός τόπος ότι άπαξ και κάποιος καταφέρει να διοριστεί στο Δημόσιο, να «τρουπώσει», επί το λαϊκότερον, τότε έχει δέσει άπαξ και δια παντός το σαμάρι του, μιας και θα πρέπει να το θελήσει και να το επιδιώξει ο ίδιος πάρα πολύ ώστε να καταφέρει να απεμπλακεί από τη μισθοδοσία της ιερής αγελάδας που λέγεται ελληνικό Δημόσιο.
Είναι πλείστες όσες οι περιπτώσεις ανθρώπων που αν και υπόλογοι έναντι της Δικαιοσύνης ή ακόμα και αφού έχουν κριθεί ένοχοι για κακοδιαχείριση ή και δόλο εις βάρος του Δημοσίου, συνεχίζουν ακάθεκτα να αμείβονται με τον οβολό που τους καταβάλει απλόχερα και αμέριμνα ο δημόσιος κορβανάς, όλοι εμείς οι Έλληνες φορολογούμενοι.
Συμπτωματικά (ή και μη) τις ίδιες περίπου ημέρες προέκυψε και η είδηση δυο στελεχών του Πολεμικού Ναυτικού, οι οποίοι συνελήφθησαν για παράνομη οπλοκατοχή και κατοχή εκρηκτικής ύλης. Τα υλικά που βρέθηκαν στην κατοχή τους πιθανολογείται ότι προορίζονταν για εμπορία (σε όποιους ενδιαφέρονται να κατέχουν όπλα και εκρηκτικά, και ο νοών νοείτω), εντούτοις το αρμόδιο Ναυτοδικείο έκρινε πως δεν συνέτρεχε λόγος κράτησής τους και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Τα δυο αυτά περιστατικά τα χωρίζουν μόλις λίγες ημέρες μεταξύ τους και είναι άκρως ενδεικτικά του καθεστώτος πλήρους ανομίας και ασυδοσίας που διακατέχει τη δημόσια διοίκηση αλλά και τη χώρα εν γένει. Σε ένα σκηνικό όπου τόσο η εγκληματικότητα, όσο και η χαμηλή παραβατικότητα αποτελούν καθημερινή απειλή για την ασφάλεια και την ελευθερία των πολλών, η εμφατική απουσία τιμωρίας και ανάληψης των συνεπειών έκνομων πράξεων ή εγκληματικής αμέλειας ρίχνει λάδι στη φωτιά της ανομίας.
Το περιστατικό με τον άνθρωπο των σπηλαίων δεν αποκαλύπτει μόνο την ανεξέλεγκτη διασπάθιση δημοσίου χρήματος και τη γενικευμένη αποσύνθεση της δημόσιας διοίκησης. Πρωτίστως καταδεικνύει την παντελή απουσία κοινωνικής μέριμνας, αφού ο παλαιοχριστιανός ζούσε στη σπηλιά με τα παιδιά του, 13 και 15 ετών, ένα εκ των οποίων κυοφορούσε αγνώστου πατρός έμβρυο, σε άθλιες συνθήκες και με τα παιδιά να στερούνται για άγνωστο διάστημα την πρόσβαση στο βασικότερο για την ηλικία τους αγαθό, την εκπαίδευση. Οι έφηβοι, πλέον, που μεγάλωσαν υπό αυτές τις συνθήκες πέρασαν «κάτω από τα ραντάρ» ενός αποτυχημένου κράτους, το οποίο δεν τα αναζήτησε ποτέ, αδιαφορώντας πλήρως για τη μοίρα τους. Τα παιδιά αυτά, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι εξαιρετικά δύσκολο και αμφίβολο αν ποτέ καταφέρουν να επανενταχτούν στο κοινωνικό σύνολο, έχοντας χάσει την επαφή τους με αυτό εδώ και πολλά (και κρίσιμα για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς) τους χρόνια.
Καταδεικνύει ακόμα την αδιαφορία τόσο της κεντρικής διοίκησης, όσο και της τοπικής, για το πού ακριβώς πηγαίνουν τα χρήματα του φορολογούμενου. Ουδείς αρμόδιος μπορεί να μας πει για πόσο καιρό απείχε των καθηκόντων του ο συγκεκριμένος «δημοτικός υπάλληλος».
Τέλος, καταδεικνύει τη σημασία που προσδίδουμε στη δημόσια καθαριότητα και κατά προέκταση στην αστική μας ευταξία και το δημόσιο χώρο. Είναι γνωστή η περίπτωση νυν βουλευτού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία ούσα διορισμένη στο τμήμα καθαριότητας του δεύτερου μεγαλύτερου Δήμου της χώρας ήταν αποσπασμένη στο γραφείο του Δημάρχου, το οποίο επίσης χρησιμοποίησε σαν εφαλτήριο για να βρεθεί διορισμένη σε έτερη, υψηλά αμειβόμενη δημόσια θέση εως ότου καταφέρει να εκλεγεί. Η περίπτωσή της θα μπορούσε να θεωρηθεί υπόδειγμα κοινωνικής κινητικότητας (απ’ τα χαμηλά, στα ψηλά), αν δεν μεσολαβούσε το γεγονός της αργομισθίας της σχετικά με το αντικείμενο που προσελήφθη (καθαριότητα), όσο και η συγγενική της σχέση με υψηλόβαθμο στέλεχος της τότε κυβέρνησης.
Κοινή συνισταμένη όλων των ανωτέρω (και πλείστων άλλων τόσων) παραδειγμάτων είναι η ανεξέλεγκτη κατασπατάληση των χρημάτων του Έλληνα φορολογούμενου και η νωχελική, ανεπαρκής λειτουργία ενός κρατικού μηχανισμού που όχι απλά δεν νοιάζεται για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, αλλά αδιαφορεί και για ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει, για τα ίδια του τα παιδιά.
Αθροίζοντας τους αχρεωστήτως καταβληθέντες μισθούς μόνο αυτών των 4 παραδειγμάτων (του ανθρώπου των σπηλαίων, των 2 στελεχών του Π.Ν. και της βουλευτού («βουλεύτριας», κατά την ίδια, τα ελληνικά της οποίας δεν φημίζονται), κατανοούμε πόσα σχολικά γεύματα, πόσα έργα υποδομής ή πόσους εκπαιδευτικούς θα μπορούσαμε να είχαμε διορίσει/ χορηγήσει/ κατασκευάσει στο διάστημα που όλοι αυτοί αμείβονταν για να καθαρίζουν τις… σπηλιές τους.
Ενώ όλος ο πλανήτης μιλά για την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, για Τεχνητή Νοημοσύνη και για κβαντικούς υπολογιστές, το μακάριο ελληνικό Δημόσιο ζει ακόμα στη δική του εποχή των σπηλαίων, αναμένοντας προσεχώς αυτή του χαλκού.
Μετά από μια δεκαετή Κρίση και άλλη μισή δεκαετία (θεωρητικά) εκτός αυτής, η ελληνική κοινωνία δεν έχει πια την πολυτέλεια να μένει αμέτοχη, πολιτικά βουβή, δέσμια παλαιοκομματικών νοοτροπιών και μιας κεκτημένης αδράνειας, που μας οδήγησαν σε τρία απανωτά μνημόνια.
Δεν δικαιούμαστε πλέον να εξακολουθούμε να στρουθοκαμηλίζουμε, παριστάνοντας ότι όλα βαίνουν ομαλώς, ενώ οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα Κρίση.
Ευτυχώς, ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως ήρθε επιτέλους η ώρα να αποκτήσουμε ένα νέο εθνικό όραμα για μια δικαιότερη, παραγωγικότερη, μια καλύτερη Ελλάδα.
Αυτούς τους πολίτες ευελπιστεί να εκφράσει η #ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ο πολιτικός φορέας που σαν φάρος λογικής προτείνει τεκμηριωμένες και δοκιμασμένες λύσεις προσβλέποντας σε ένα καλύτερο αύριο για εμάς και κυρίως για τα παιδιά μας!
