Αποτελεί κοινό μυστικό ότι η τραγωδία των Τεμπών ανέβαλε την ημερομηνία διεξαγωγής των πρόσφατων εκλογών κατά κάποιους μήνες.
Δεδομένης της επικείμενης εξάντλησης της τετραετίας, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να προδικάσουν τη σημαντική φθορά της κυβέρνησης, ενώ κάποιοι υπεραισιόδοξοι της αντιπολίτευσης διέβλεπαν ακόμα και την ήττα της επ’ αφορμή του αιματηρότερου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στην ιστορία της χώρας.
Παρ’ ολ’ αυτά, το κυβερνών κόμμα κατίσχυσε συντριπτικά έναντι συνολικά όλης της αντιπολίτευσης σ’ αυτές τις εκλογές, αφενός μεν διότι οι ψηφοφόροι δεν βλέπανε στα αντιπολιτευόμενα κόμματα οποιαδήποτε αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική, αφετέρου δε γιατί για την κοινή γνώμη οι ευθύνες για τα Τέμπη διαχέονταν διαχρονικά και διακομματικά σε όλες τις κυβερνήσεις που απέτυχαν να εκσυγχρονίσουν τον ΟΣΕ, διασφαλίζοντας έτσι τις ζωές των επιβατών του.
Έχοντας, λοιπόν, λάβει κατ’ ουσίαν μια λευκή επιταγή από το 41% των πολιτών για ένα συνολικό μετασχηματισμό και τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, η κυβέρνηση μοιάζει να πελαγοδρομεί, εξακολουθώντας να χαϊδεύει αυτιά εκεί όπου το ζητούμενο είναι το τράβηγμά τους.
Πορεύεται με βηματισμό χελώνας εκεί όπου απαιτούνται άλματα. Έχει το νου της στο “τί θα πει ο κόσμος”, προσπαθώντας να μην αφήσει κανέναν δυσαρεστημένο, παριστάνοντας σε κάθε μεγάλη διένεξη τον Πόντιο Πιλάτο. Σαν άλλο κομμουνιστικό καθεστώς, μοιράζει αφειδώς δεξιά και αριστερά παντός τύπου επιδόματα (βαφτίζοντάς τα εύσχημα σαν “passes”), αντί να φουλάρει τις μηχανές επιδιώκοντας την ανάπτυξη, που θα δώσει δουλειές με αξιοπρεπείς απολαβές στο καλά καταρτισμένο πλεονάζον επιστημονικό δυναμικό της χώρας.
Δρα ενοχικά, φοβικά, διστακτικά, στο όνομα ενός κάποιου σεβασμού στους “αγώνες της Αριστεράς” και στα εξ αυτων κίβδηλα, κακώς κεκτημένα “δικαιώματα” συγκεκριμένων προνομιούχων ομάδων, λες και η αξιοκρατία, που θα επιβραβεύσει τον άξιο, η χαμηλή φορολογία, που θα προσελκύσει επενδύσεις και η έγκαιρη απονομή δικαιοσύνης, μια αυτονόητη υποχρέωση κάθε ευνομούμενης πολιτείας, συνιστούν αντιδημοκρατική εκτροπή.
Μόνο που πλέον η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας έχει ωριμάσει περισσότερο απ’ ότι οι κυβερνώντες και έχει συνειδητοποιήσει την εξωφρενική αναντιστοιχία μεταξύ των πραγματικών της αναγκών και της αντιμετώπισής τους και την εκπληκτική ασυνέπεια μεταξύ λόγων και έργων των εκάστοτε κυβερνώντων.
Ζούμε την οξύμωρη ιστορική συγκυρία κατά την οποία το κυρίαρχο πολιτικό δυναμικό μας δεν ηγείται αλλά έπεται μίας κοινωνίας που διψά για προκοπή και πρόοδο, σαν ατμομηχανή που αντί για την κορυφή έχει μπει στην ουρά της αμαξοστοιχίας.
Η αναντιστοιχία αυτή προς το παρόν δεν αποτυπώνεται εκλογικά. Όμως όσο απεχθάνεται η φύση το κενό, αλλο τόσο δεν το ανέχεται και η Ιστορία.
Η ώρα που η κοινωνία, ο πάλαι ποτέ “κυρίαρχος λαός”, θ’ αναζητήσει και εν τέλει θα βρει τον εκφραστή των σύγχρονων αναγκών του, δεν θ’ αργήσει.
Σ’ αυτό το ραντεβού με την Ιστορία, θα ήταν καλό για την κοινωνία, οι παρόντες να μην είναι οι πιο βιντεο-φωτογενείς ή οι επικοινωνιακότεροι, αλλά οι καταλληλότεροι και αποτελεσματικότεροι.
Πηγή: https://marketnews.gr/2870191/mia-koinonia-me-tin-atmomixani-stin-oura-anti-gia-tin-koryfi-tis/
