ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ ΜΕΡΟΣ ΙΙ: οι άλλοι
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών έκρυβε μια ιδιαιτερότητα: δεν είχε απολύτως κανένα νικητή!
Το γιατί ένα κόμμα, ακόμα κ αν παραμένει πρώτο με διαφορά, δεν μπορεί να πανηγυρίζει έχοντας χάσει 12,5% σε ένα μόλις χρόνο είναι αυταπόδεικτο.
Το γιατί το 2ο κόμμα επίσης δεν δικαιούται να πανηγυρίζει λαμβάνοντας το μισό ποσοστό από το 1ο είναι εξίσου αυταπόδεικτο.
Ηλίου φαεινότερον είναι κ το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει το 3ο κόμμα, κολλώντας στο γουρσούζικο 13%, πολύ μακριά από τα ιστορικά υψηλά του αλλά κ την προοπτική ανακατάληψης της εξουσίας, που είναι ο μεγαλύτερος συνεκτικός αρμός για τα περισσοτερα μέλη των κομμάτων εξουσίας κ για σχεδόν όλα του παλιού, του «ορθόδοξου» 3ου κόμματος, για τους οποίους ανέκαθεν η ιδεολογία ήταν μια λεπτομέρεια μπροστά στο ρουσφέτι, το βύσμα κ τη λαμογιά.
Το Κουκουέ προσωπικά αδυνατώ κ αδιαφορώ να το σχολιάσω, καθοτι είναι νεκρά φύσις.
Είτε πάρει 1, είτε 21% θα παίξει την ίδια κασέτα, που θα ξεκινάει με το «συγκρατήσαμε» ή το «αυξήσαμε» τις δυνάμεις της λαϊκής πάλης πάλι, κάτι ακόμα για αντεργατικά μέτρα (στη χώρα που δεν έχει πια εργάτες) κ στο τέλος κερασάκι οι gλυκοσυμμαχίες, που ναι σαν την κοακόλα: πάνε μ’ όλα.
Όταν λάβει 31% (που διόλου απίθανο δεν το θεωρώ, με την οπισθοδρόμηση που διακατέχει την ελληνική κοινωνία), το συζητάμε, αν κ σ’ αυτή την περίπτωση μάλλον θα τρομάξουνε τόσο οι σύντροφοι που θα αποποιηθούν του ρόλου τους να ηγεμονεύσουν λόγω των ανώριμων διεθνών συνθηκών, των gλυκοσυμμαχιών (κοακόλα) κ της στρουχτουραλιστικής αλλοτρίωσης της ταξικής, προλεταριακής συνείδησης των υποκειμένων της Ιστορίας κ του διαλεκτικού υλισμού εν γένει.
Αμήν.
Για τα λοιπά υπερδεξιά, θρησκόληπτα, πατριδοκάπηλα κόμματα κ αποκόμματα θέλω να δώσω τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια για έναν πολύ απλό λόγο: που καταφέρνουν να τα αλληλοξεχωρίζουν τόσο οι ψηφοφόροι τους, όσο και τα ίδια τους τα στελέχη!
Με την ιδιότητα του υποψ. Ευρωβουλευτή έτυχε να παραστώ σε τηλεοπτικό πάνελ με εκπροσώπους 4 εξ αυτών των κομμάτων κ σε κάθε τους τοποθέτηση ήταν σα ν ακούω την ηχώ του πρώτου που μιλούσε εις τετραπλούν: λέγανε τα ίδια με διαφορετικό συντακτικό κ διαφορετικές λέξεις (όσοι μπορούσαν, κάποιοι ξέραν 15 λέξεις ολες κ όλες, πού να βρουν οι άμοιροι συνώνυμα…).
Ηττημένη είναι λοιπόν κ η ακροδεξιά, η οποία ενώ αθροιστικά έχει λάβει κοντά 20%, εντούτοις επειδή ακριβώς πρόκειται για προσωποπαγή κατακερματισμένα κόμματα που εξυπηρετούν αμιγώς (όχι ιδιαίτερα υψηλές, με 2-3 υπουργειάκια κ 10 μετακλητούς κάθονται ήσυχα σε μια γωνιά κ δεν ενοχλούν) ατομικές φιλοδοξίες με μόνο τους αφήγημα την καταγγελία, τη συνωμοσία κ την οργή, αδυνατούν να σχηματίσουν έναν αξιόπιστο κ αυτόνομο πόλο κ έτσι νομοτελειακά θα ελαϋλωθούν, όπως ακριβώς συνέβη με τους ΑΝΕΛ κ το ΛΑΟΣ.
Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα.
…εκτός αν στο μεταξύ οι επικεφαλής κάποιων εξ αυτών των ετερόκλητων, τυχάρπαστων σχηματισμών σπεύσουν να εξαργυρωσουν το ποσοστό που τους εξασφάλισε ο συνδυασμός του προωθητικού πακτωλού που διέθεσαν προεκλογικά με το σαγηνευτικό λαϊκισμό που μετήλθαν προκειμένου να πείσουν ότι δεν θα πράξουν στην πρώτη ευκαιρία ο,τι ακριβώς έπραξαν οι Σαμαράς, Αβραμόπουλος κ Μπακογιάννη, συμπτωματικά ή μη στελέχη της ίδιας παράταξης, που αφού αποσκίρτησαν προσωρινά από τη μαμά- παράταξη, επαναπατριστηκαν με βελτιωμένη εσωκομματική κατάταξη.
Μιλάμε για κόμμα- τραμπολίνο αποστατών.
Στα ουσιαστικότερα, τώρα, συμπεράσματα των ευρωεκλογών, έχουμε να παρατηρήσουμε:
– την τεράστια σημασία της τηλεόρασης στις επιλογές των πολιτών. Είθισται να μιλάμε για τη σημασία των ΜΚΔ κ του ίντερνετ εν γένει στη διαμόρφωση πολιτικής άποψης. Εντούτοις, στις πρόσφατες εκλογές ο μ.ο. ηλικίας αυτών που τελικά φτάσανε στην κάλπη (οχι όσων το δικαιούνταν, αλλά (κυριολεκτικά) το αψηφισαν) ήταν κοντά στα 65 ετη, δηλ σε ηλικίες που ακόμα η τηλεόραση είναι αναντικαταστατη, κύρια πηγή ενημέρωσης. Το αποτέλεσμα; 7/ 21 ευρωβουλευτές, το 1/3 δηλ., προέρχονται ή σχετίζονται άμεσα με το χώρο της τηλεόρασης κ/ ή του θεάματος (Αυτιάς, Μελέτη, Αρβανίτης, Παππάς, Κουντουρά, Αρναούτογλου, Αναδιώτης)
– η κοινωνία παραμένει δέσμια της κομματοκρατίας: 7/ 21 ευρωβουλευτές είναι στελέχη του κομματικού σωλήνα ή έχουν περισσότερα «κομματικά», παρά αληθινά ένσημα (Μεϊμαράκης, Βόζεμπεργκ, Κεφαλογιάννης, Μανιάτης, οι 2 του ΚΚΕ, όποιοι κ αν είναι, Λατινοπούλου).
– 3 ευρωβουλευτές εκλέχτηκαν με μόνο τους προσόν το…επώνυμό τους: ο ένας τυγχάνει να είναι γιος κ αδερφός πρώην πρωθυπουργών (Παπανδρέου), ο δεύτερος τυγχάνει συνεπώνυμος δημοφιλούς στρατηγού ε.α. (Φράγκος) κ η τρίτη έτυχε απλά να είναι ΑΒικά πρώτη σ’ ένα ψηφοδέλτιο του οποίου οι ψηφοφόροι δεν μπορούσανε να κοπιάσουν να διαβάσουν ούτε ως το δεύτερο επίθετο!
Πώς ήταν οι μοναρχες ελέω Θεού, αυτοί ελέω επιθέτου.
Αθροιστικά λοιπόν οι (7+ 7+ 3=) 17 στους 21 ευρωβουλευτές που επέλεξε ο “σοφος λαός” προέρχονται από το θέαμα, τα κόμματα ή… το σόι τους, χωρίς άλλες ιδιαίτερες κοινωνικές ή πολιτικές περγαμηνές.
Προκύπτει άρα μια αναντιστοιχία εκπροσωπησης μεταξύ των εκλογέων, που θεωρητικά προέρχονται από όλο το φάσμα της κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής κ των εκλεγμένων, των οποίων την προέλευση αναλύσαμε παραπάνω.
Συνεπώς, ο μεγαλύτερος χαμένος των ευρωεκλογών είναι η ίδια η κοινωνία, το παραγωγικότερο κομμάτι της οποίας στη μεγάλη του πλειοψηφία απείχε, αφήνοντας την επιλογή του πώς θα κυβερνηθεί η χώρα να την κάνουν:
– οι συνταξιούχοι, οι οποίοι ψήφισαν αυτόν που τους χαϊδεύει καλύτερα τ’ Αυτιά κ τους τάζει 2€ παραπάνω σύνταξη λόγω “προσωπικής διαφοράς” κ αναγνώρισης ως εργάσιμων των χρόνων που ήταν στο Δημοτικό σχολείο πριν 60 χρόνια (λόγω επειδής τότες δεν είχαν “τάπλεντ”, αλλά μαυροπίνακα κ κιμωλία)
– οι ΔΥ (ψηφίζουν όποιον δώσει περισσότερα με τη μόνη προϋπόθεση να μην τους αξιολογήσει επουδενί κ ποτέ), κ φυσικά
– οι γνωστοί κομματικοί στρατοί, τα τάγματα αεργίας, που δεν μπορούν να λείψουν ποτέ από καμιά εκλογική διαδικασία λόγω “πατριωτικου “- κομματικού καθήκοντος (κ ίδιου προσδοκόμενου οφέλους, βλ διορισμός, μετάταξη, επίδομα).
Αρα τους εκπροσώπους μας στην ευρωβουλή τους επέλεξαν άνθρωποι που κατά τεκμήριο δεν σχετίζονται άμεσα με την αγορά κ αγνοούν (ή έχουν ξεχάσει, μετά από 45 χρονια συνταξιούχοι) το τί πρέπει να σκαρφιστεί κανείς για να βγαλει ένα ευρώ στον ιδιωτικό τομέα, εκ του οποίου σχεδον το μισό θα πάει υπέρ όλων των προαναφερθέντων κρατικοδίαιτων κατηγοριών.
Μια χώρα εδω κ ΜΙΣΟ ΑΙΏΝΑ σε ΚΕΚΤΗΜΈΝΗ ΑΔΡΆΝΕΙΑ κ μια παραγωγική βάση- όμηρος κρατικοδίαιτων στρατών.
Πόσο καλά (κ μακριά) μπορεί να πάει αυτό;!
…ως το 2032, ας πούμε;
