«Νους υγιής εν σώματι υγιεί»: είναι γνωστή η διαχρονική αξία του αρχαίου ρητού, που εξυμνούσε την αξία του συνδυασμού της σωματικής ρώμης με την πνευματική καλλιέργεια, ο οποίος προσφέρει μια σφαιρική διάπλαση στην ανάπτυξη ενός ατόμου, ιδίως του νέου.
Δυστυχώς, στη χώρα όπου επινοήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και όπου εξυμνήθηκε η ευγενής άμιλλα και η αξία της συμμετοχής, ο αθλητισμός είναι (άλλος) ένας μεγάλος ασθενής.
Η υπέρτατη αξία, η ίδια η ανθρώπινη ζωή, τίθεται σε κίνδυνο εντός και εκτός γηπέδων από στρατιές «οπαδών», αγελαίων συμμοριών κατ’ ουσίαν, οι οποίες απολαμβάνουν μια άτυπη ασυλία από πλευράς της Πολιτείας προκειμένου να μην δυσαρεστηθούν οι υψηλά ιστάμενοι που τους ορίζουν. Μέσα σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο 3 οικογένειες, του Άλκη στη Θεσσαλονίκη, του Μιχάλη στη Νέα Φιλαδέλφεια και του Γιώργου στου Ρέντη, θρηνούν τους αδικοχαμένους ανθρώπους τους, 3 νέα παιδιά, που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους αλλά έγιναν βορά στο βωμό της πολιτικής αδράνειας και του πολιτικού κόστους.
Πέραν όμως της ανθρώπινης ζωής, αντί ο αθλητισμός να καλλιεργεί την ευγενή άμιλλα και το ήθος των νέων αθλούμενων, τα εκμαυλίζει, αφού αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι μεγάλο μέρος των αγώνων έχουν προκαθορισμένο αποτέλεσμα, καθορισμένο όχι από την ικανότητα ή την τύχη των συμμετεχόντων, αλλά τον προσπορισμό εύκολου κέρδους από τον «στημένο» τζόγο. Μ’ αυτό τον τρόπο οι νέοι αποθαρρύνονται από το να προσπαθούν για το καλύτερο, ενώ αντιθέτως εξοικειώνονται με την ανηθικότητα και την παρανομία.
Τέλος, πρωτεύων είναι ο ρόλος του μαζικού αθλητισμού σαν μέσο πρόληψης διαφόρων παθήσεων και προαγωγής της ευζωίας και της μακροζωίας. Ποιά είναι η κατάσταση των αθλητικών εγκαταστάσεων στη χώρα μας σήμερα; Αρκεί να ακούσουμε τις πρώτες δηλώσεις των σπουδαίων Ελλήνων αθλητών οποτεδήποτε κομίζουν κάποια διάκριση σε μεγάλες διεθνείς αθλητικές εκδηλώσεις: ο Πετρούνιας, η Κορακάκη και ο Τεντόγλου σχεδόν πάντα τονίζουν την έλλειψη υποδομών και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην προπόνησή τους.
Οι ευθύνες της Πολιτείας στην κατάσταση που έχει περιέλθει ο αθλητισμός δεν μπορούν να υπερτονιστούν, μιας και όλα τα ανωτέρω γίνονται κάτω από τη μύτη και με την ανοχή της. Μια ευνομούμενη Πολιτεία οφείλει να λάβει άμεσα μέτρα κατά της βίας και υπέρ του μαζικού και ποιοτικού αθλητισμού.
Τα μέτρα αυτά είναι:
- Η πάταξη της βίας στα γήπεδα οφείλει να είναι άμεση και αποφασιστική. Είναι αυτονόητο πως καταδικασθείς για οπαδική βία αποκλείεται εφ’ όρου ζωής από τη δια ζώσης θέαση αθλητικών εκδηλώσεων και αυτό διασφαλίζεται από την παρουσία του σε αστυνομικό τμήμα στη διάρκεια των αγώνων της ομάδας του για εύλογο διάστημα. Οι ομάδες αυτές καθαυτές δεν μπορεί να παραμένουν αμέτοχες στην αέναη προσπάθεια πάταξης του φαινομένου. Φέρουν μέρος της ευθύνης οποτεδήποτε τελείται αδίκημα πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά από αγώνα τους και προς αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να ελέγχουν τους οπαδούς τους, ειδάλλως επί επεισοδίων θα τιμωρούνται με χρηματικό πρόστιμο αρχικά, με αποκλεισμό της έδρας τους και αφαίρεση βαθμών εν συνεχεία ή ακόμα και με αποβολή από το πρωτάθλημα επί υποτροπής.
- Δημιουργία και ενθάρρυνση λειτουργίας Ακαδημιών των ομάδων: είμαστε θεατές πρωταθλημάτων όπου οι Έλληνες αθλητές είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Έχουμε πλημμυρήσει από τυχάρπαστους λεγεωνάριους από τις 5 ηπείρους που είτε έρχονται εδώ για τα τελευταία τους ένσημα, είτε σαν ενδιάμεσο σταθμό πριν ανανήψουν σε κάποιο «κανονικό» πρωτάθλημα μιας ανεπτυγμένης χώρας. Υπ’ αυτές τις συνθήκες οι νέοι Έλληνες παίκτες δεν έχουν ούτε κίνητρα, ούτε τη δυνατότητα να συμμετάσχουν ενεργά, με αποτέλεσμα άπειρα ταλέντα να μένουν στα αζήτητα και να πηγαίνουν χαμένα.
- Σχολικά πρωταθλήματα: στα σχολεία η νεολαία μας θα πρέπει να εκγυμνάζει όχι μόνο το πνεύμα, αλλά και το σώμα της. Προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να θεσμοθετηθούν σχολικά πρωταθλήματα, τα οποία θα δίνουν τα απαραίτητα κίνητρα στους μαθητές να αθληθούν και να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, ώστε οι καλύτεροι εξ αυτών να ασχοληθούν επαγγελματικά με τον αθλητισμό.
Τα μέτρα αυτά είναι άμεσα εφαρμόσιμα και δεν απαιτούν ιδιαίτερα κονδύλια.
Αυτό που απαιτούν, όμως, είναι πολιτική βούληση, όρεξη και διάθεση να «σπάσουν αυγά» ώστε να διευθετηθεί άπαξ και δια παντός το ζήτημα του αθλητισμού που από δημιουργική χαρά έχει μετατραπεί σε γάγγραινα για την ελληνική κοινωνία.
